Murphy on the road to nowhere

Enige dagen en vooral kilometers verder zitten we alweer op een andere plek in Cambodja. Na het vlotte verloop van de eerste anderhalve week kon het wel niet anders dan dat Murphy ons toch zou vinden aan de andere kant van de wereld... T is te zeggen... Donderdag van Phnom Penh naar Kratie was een makkie naar Cambodjaanse normen. Een redelijke bus, een redelijke weg (asfalt begot) en slechts een paar tussenstops waarvan eentje in Snuol... een plek die we twee dagen later nog konden herontdekken en herontdekken... heerlijk ;-)
Van Kratie naar Sen Monorom (Mondulkiri) dus... 's Ochtends om half tien deze keer de bus moeten nemen om via Snuol (inderdaad) over te stappen op een bus naar Sen Monorom. Alles mooi gepland, we waren inderdaad mooi bij tijds in Snuol en zouden een uurtje later de bus verder kunnen nemen... Snuol is a dark hole in de the middle of nowhere waar de voornaamste bezienswaardigheden rode zandweg, Cambodjanen in pyama (ze dragen dat hier nogal graag om buiten te komen), enkele weg-restaurant-stalletjes en verder voertuigen: bussen die bijna uit elkaar vallen, pick-ups overbeladen met mensen en beesten en vracht, brommers met 3 tot 5 personen en kilo's andere dingen enz. Erg interessant dus,voor even dan toch. Om twaalf uur was onze bus er niet maar wie verwacht dat bussen hier stipt zijn...dat is bij ons niet eens altijd het geval. No worries. Om 1 uur nog niets te zien. Om 2 uur nog niets. Mmmm ze hebben hier dan toch de African way of transportation: of je nu vandaag of morgen vertrekt, als je er uiteindelijk maar geraakt. Om half drie kwam de bus er eindelijk door. Wij blij natuurlijk want een overnachting in onze favoriete spot zagen we toch niet echt zitten. Bleek dat de bus onderweg panne had gehad maar toch opnieuw klaar was voor vertrek naar Sen Monorom. Moet nog gezegd worden dat de weg van Kratie naar Snuol geasfalteerd is maar van daaruit naar S.M. 'redelijk' bumpy en 'pretty' sandy is. Om drie vertrek en om kwart na drie terug pitstop in......yep, Snuol. "De motor van de bus was niet opgewassen voor de bergen (lees heuvels) van Mondulkiri" What's next...toch een overnight in this horror town?? Nope. Rond kwart voor vier eindelijk op weg, in een bus die de oorlog nog heeft meegemaakt (die van ons dan). Resultaat: 120 kilometer zandweg met kuilen afgelegd in zo'n 5/6 uren tijd. Welliswaar zelf intussen volledig bedekt met t rode zand want de ramen van de bus mochten niet toe omdat ze door de trillingen eruit zouden vallen en omdat er aan de voorkant van de bus zoveel stof binnenkwam dit nergens meer uit de bus zou kunnen als alles toe zou zijn. Je denkt dat die 5/6 uren tijd dan zonder kleerscheuren zijn verlopen? Nope, Murphy caugth us again... net voor een leuke afdaling stoppen ze de bus en blijkt dat de remmen niet goed meer werken. Na een kwartiertje sleutelen en het anders afstellen ervan zijn we dan toch tegen een uur of half tien 's avonds aangekomen op onze eindbestemming Sen Monorom. Finally!
Sen Monorom, een stoffig, wild west provinciestadje waar op zich niet veel te beleven valt maar met een supermooie en rustgevende omgeving, waarover meer in een volgend berichtje...en dat zal voor morgen zijn want het gaat hier sluiten. Dan zal er trouwens ook nog wat meer beeldmateriaal van de meisjes zijn zodat jullie kunnen zien dat we nog steeds in goede gezondheid zijn!