Spirituele weg op in Puttaparthi

Ja, foei, I know.. heb jullie verwaarloosd de laatste weken dus hierbij terug wat nieuws om jullie dagelijkse sleur te doorbreken... Getting back to where I left off... damn is alweer ver in het geheugen en intussen weeral vanalles meegemaakt en gezien. Ik doe mijn best om terug te gaan naar zo'n maand geleden toen ik (op 12 maart) om 5u30 's ochtends aankwam in Sai Baba's geboorteplaats Puttaparthi... Ook de plek waar de grootste ashram voor zijn volgelingen is. En niets kon meer verschillend zijn van een 'puta party' ;-)
Ik ga niet uitweiden over Sai Baba zelf en zijn ideeen enzovoorts.. heb een link toegevoegd voor de geinteresseerden 'Sai Baba voor beginners'. Na een aantal uurtjes slaap na aankomst op weg voor mijn eerste 'intrede' in de ashram. Had op voorhand besloten om niet in de ashram zelf te verblijven om zo toch een beetje 'vrijheid' te bewaren. De accommodatie in de ashram is welliswaar heel goedkoop maar je moet er minstens met 1 persoon een kamer delen (en als je met al je bagage zit is dat niet altijd zo safe denk ik dan - hoewel misschien fout gedacht van mij want de ashram zelf is superveilig), verder hang je ook vast aan de uren van 'opening en sluiting' van de poorten. 'S ochtends is dat niet zo'n probleem aangezien de poort open gaat rond 4u30 maar 's avonds moet iedereen binnen zijn om 21.00u ten laatste en moeten ook de lichten gedoofd zijn (overal - ook in de kamer... dus oogjes dicht en snaveltjes toe om 21.00u) en je mag er NERGENS roken - Sai Baba heeft er een absolute hekel aan (sorry mams, ben er dus nog altijd niet mee gestopt)...
Soit, had een guesthouse (ook goedkoop en superclean) op zo'n 5 minuutjes wandelafstand van de ashram. Goed bedekt met lange broek, tuniek tot aan de knieen met lange mouwen ashram binnen...en binnen de 5 minuten terug buiten want voor de zekerheid toch even wat info gaan vragen aan de ingang en blijkbaar moest ik ook nog een sluier/sjaal dragen... niet over mijn hoofd of zo maar over mijn schouders (die wel al bedekt waren maar toch)... terug naar de kamer dus en ditmaal 'volledig gekleed' (in zo'n 35 graden) terug naar de ashram. Spijtig genoeg is het overal in de ashram verboden om foto's te nemen dus zullen jullie het moeten doen met een beschrijving die hopelijk een beetje weergeeft hoe het er daar uitzag. Deze ashram is een hele grote en is bijna een dorp in een dorp. Er zijn vele grote woonblokken voor de accommodatie van Baba's volgelingen (voor zover ik kan inschatten en gezien heb het grootste percentage indisch - let's say 80% - en de rest Westerlingen). Verder zijn er 3 of 4 canteens waar je verschillende soorten eten kan vinden. Er is zelfs een 'shopping mall', een bank, internet en telefoonfaciliteiten enkel parkjes, enz.... Centraal is natuurlijk de Mandir, de grote tempel waar je aan de Darshan (de verschijning van een godheid - in dit geval Sai Baba) en de Bahjans (de gezangen voor de godheden) kan deelnemen. De Mandir lijkt op een grote carroussel (zo een grote met de paarden en palen...) met veel lichtblauw, lichtroze en wit, goud en tirelantijntjes... kortom vrij kitch, zoals vele andere gebouwen in en buiten de ashram... blijkbaar volledig volgens de stijl waarvan Baba houdt.. voor mij leek het wel een beetje een soort spiritueel pretpark. Na een eerste wandeling door de ashram besloten om de dag erna deel te nemen aan de eerste Darshan en Bahjans van de dag... er zijn er zo 2... en je kan kiezen vanaf welk punt je deelneemt. De eerste begint al rond 5u 's ochtends en jaja, de dees hier was op post early in the morning (na zelfs een half uurtje yoga om de ervaring compleet te maken ;-)) In de ashram is alles voor mannen en vrouwen volledig gescheiden (zelfs in de canteens eten de mannen en vrouwen volledig gescheiden en je mag enkel samen een kamer hebben als je kan bewijzen dat je getrouwd bent) en dus ook voor de darshan en bahjans is dat hetzelfde. Aan de ingang verzamelen de vrouwen voor de Ganesha (de olifantgod) tempel en de mannen iets verder aan de Mandir. Verzamelen betekent slippers ergens aan de kant leggen en dan 'Puja' doen voor en rond de tempel (Puja is de verering van de godheid of -heden en iedereen doet dat een beetje op zijn of haar manier: enkele keren rond de tempel gaan, soms op de grond gaan liggen na elke ronde of een paar keer buigen of door de knieen zakken of...) en dan in rijen en kolommen op de grond gaan zitten. Alles wordt in goeie banen geleid door de 'sheva's' die dienstdoen als de 'ashrampolitie'. Indeed, vrouwelijke sheva's voor de vrouwen en mannelijke sheva's voor de mannen. De vrouwelijke sheva's zijn allemaal gekleed in sari maar met een scoutsachtig geel met oranje sjaaltje rond hun hals en een id-kaartje, de mannelijke volledig in wit met een lichtblauwachtig sjaaltje rond de nek. In goeie banen geleid wil zeggen het zeer strenge en strikte oog van sheva's: de rijen moeten 'kaarsrecht' zijn, elk stukje huis moet quasi bedekt zijn, geen schoeisel in de buurt, en geen handtassen of eender wat... en anders krijg je heel hard naar je voeten... moet zeggen dat ik in het begin bijna schrik had van deze vrouwen. Iedereen gaat na zijn of haar Puja in rijen en kolommen zitten en wacht, mediteert... Op een bepaald moment (ik gok een dik half uur later) staan de alle vrouwen die daar al verzameld hebben recht en maken in processie-vorm al zingend een volledige toer rond de Ganesha-tempel en de Mandir. Er zijn enkele vrouwen vooraan die met een paar instrumenten de gezangen begeleiden en een paar voorzangers, de rest zingt dan elke strofe na. Alle goden worden aanzongen in het Hindi dus behalve de godennamen (oa Govinda, Ram, Krishna, Sai Baba, Shiva enz) voor mij niet te verstaan dus moest me beperken in actieve begeleiding in het meeklappen. De hele processie wordt aan weerskanten begeleid door de sheva's die ook hier weer de vorm en rechtlijnigheid in de hand houden. Heb er ook helemaal in het begin keihard naar mijn voeten gekregen omdat ik voor de processie mijn slippers aanhad die ik dus onderweg ergens aan de kant heb moeten 'gooien' voor ik wellliswaar mijn eigen plaats in de rij terug kon innemen. Hoewel voor de eerste keer een rare belevenis (scepticus die ik toch ook wel ben) vond ik dat wandelen en zingen en klappen op dit vroege uur nog wel iets hebben... De stoet mannen volgt trouwens na de stoet vrouwen als ik t goed gezien heb en zij doen exact hetzelfde.. Na de toer rond de tempel en Mandir (weer een dik half uur later denk ik) neemt iedereen zijn slippers en kussentje (dat ik dus niet had maar later wel goed verstond waarom iedereen dat had) en gaat naar de respectievelijke ingangen voor mannen en vrouwen. Daar opnieuw de slippers aan de kant en opnieuw in rijen en kolommen gaan zitten. Onderweg zijn er nog meer vrouwen bij de processie gekomen en ook hier bij het rijen vormen komen er meer en meer vrouwen bij (je kan dus ook gewoon het eerste deel skippen en vanaf hier of later inspringen maar dus hoe vroeger, hoe meer kans je hebt om vooraan in de Mandir te komen zitten). Na ook hier weer een dik half uur tot uur gewacht te hebben (jaja, de kont begint dan een beetje te slapen) moet iedere eerste persoon een nummertje nemen uit een doos en volgens die volgorde mogen de rijen de Mandir binnen. Iedereen wil natuurlijk zo snel mogelijk binnen want dan hebben ze meer kans om Sai Baba recht in de ogen te kijken (waar t iedereen hier om gaat). Dan na door met een metaaldector onderzocht te zijn de reusachtige carroussel binnen waar opnieuw iedereen in rechte lijnen en kolommen gaat zitten... en yep weer zo'n half tot een uur. Starting to know waar die kussentjes goed voor zijn! De massa mensen groeit aan en aan en de Mandir zit eigenlijk bijna vol tegen het moment dat er trompetten beginnen te schallen, een gong wordt 'beslagen' en er enkele gebeden door een microfoon schallen. Sai Baba is in zijn auto 'gestapt' en begint zijn toer in de Mandir (de man doet dit dus niet meer te voet en door alle mensen want is zo'n 81 jaar en niet meer goed te been - zit in een rolstoel). Iedereen rondom mij doet alles om in de eerste plaats oogcontact te hebben met hun god of toch alleszins om hem te zien. Wanneer hij voor de ingang van de tempel in de Mandir komt, komt hij met rolstoel uit de auto en gaat binnen in zijn tempel om zijn Puja te doen. (Een van de keren stond hij op uit zijn rolstoel om ondersteund door zijn helpers te voet de tempel binnen te gaan en iedereen rondom mij bezweek bijna onder de emoties... sommigen begonnen te huilen, met de handen in de lucht te juichen, klappen... rare toestanden en ervaring...). Wanneer hij binnen is beginnen de Bahjans ongeveer een kwartiertje, half uurtje later: er wordt dan gedurende een goed half uur weer gezongen met voorzangers en muzikanten vooraan een volle Mandir die nazingt... best wel een geladen ervaring.. zelfs voor een 'non-believer' als mezelf! Toch enkele kriebels die dan over je vel gaan. Op een gegeven moment terug trompetgeschal en de gong, Baba komt buiten, gaat in zijn auto en keert door het volk terug naar zijn verblijf. Hierna verlaat iedereen de Mandir en rond 9u45 is de eerste 'ronde' gedaan. De hele sessie wordt 's namiddags nog es overgedaan van ongeveer 13u30 tot 18u00. Ik moet eerlijk zijn dat ik ertoe geraakt ben om 2-maal 's ochtends het hele ritueel mee te doen, erna nog 1 keer vanaf de Mandir dus niet meer de processie en het lange wachten ervoor - enkel de darshan en de bahjans) en dan 's namiddag nog 2-maal ook enkel het Mandir-stuk. Not bad vind ik zelf voor een niet Baba-devotee. En ik ben nog steeds niet omgetoverd tot eentje, maar moet wel zeggen dat ik de sfeer en het gevoel errond best wel fijn vond. Ergens heel erg rustgevend en inspirerend.
Naast de ashram-bezigheden ben ik er nog een aantal fijne mensen tegengekomen door wie ik een Indische dokter ontdekt heb die elke avond op het dak van zijn hospitaal een gratis yoga sessie gaf (waar ik gretig aan deelgenomen heb) en een Argentijn die me heeft ingewijd in de beginselen van T'ai Chi... heerlijk! Verder een Nederlandse kerel ontmoet die met zijn moeder verhuist is naar Puttaparthi. Beide zijn hevige Sai Baba devotees en het was wel interessant om hun over hun ideeen over leven en dood te horen. Hij geloofde volledig in reincarnatie en was ervan overtuigd dat we elkaar in een vorig leven al es ontmoet hadden... Een Zuid-Afrikaanse Indische vrouw die me ook uitgenodigd heeft om haar te bezoeken in Zuid-Afrika... enz...
Moet zeggen dat ik na een weekje Puttaparthi weer een heel nieuwe ervaring rijker ben en ik volledig 'shanti' terug klaar was voor een nieuwe stap in mijn avontuur... Terug naar Bangalore waarna ik mijn-vliegangst -trotserend de lucht inga voor de ontdekking van Rajasthan (en het weerzien van Marie, Charles en hun pas gearriveerde maat Jeremi).