Jaipur, 'de poort' van Rajasthan

Rajasthan, een sprookjesachtig maar ook hard deel van India dat vele gezichten heeft... Omdat ik langer in het zuiden gebleven ben dan gepland had ik maar zo'n 2 kleine weekjes om deze streek te ontdekken. Daardoor heb ik het ook gehouden bij enkele voor de hand liggende - en daarmee gepaard gaande toeristische - plekken. Mijn eerste beeld is daardoor misschien een beetje vertekend want hoewel de kleuren, de omgevingen, de paleizen van de Mahardja's en de forten, de woestijn etc prachtig zijn had ik het een beetje moeilijk met het wegdenken van alle toeristische winkeltjes, guesthouses en restauranten om al dat moois in zijn volle glorie te kunnen zien... Begrijp me niet verkeerd, ik heb ervan genoten maar heb alleszins weer een nieuwe reden om terug naar India te komen: het ontedekken van het 'off the beaten track' Rajasthan. Wat ook wel een kleine aanpassing heeft gevergd was inderdaad de grotere hecticiteit en aggressiviteit in het noorden wat vooral in Jaipur echt te voelen was, mijn aankomsthaven in dit deel van India. Jaipur wordt niet voor niets de poort van Rajasthan genoemd: om dit deel van India te bezoeken passeer je vaak door deze stad - die ook wel de pink city wordt genoemd. Spijtig genoeg betekent dat ook dat de stad niet veel moet doen om toeristen aan te trekken. De vele historische (en nog steeds overweldigende) monumenten zijn redelijk verwaarloosd en de grote stroom toeristen maakt ook dat de 'touts' (mensen die je constant aanspreken om je het beste restaurant, guesthouse, winkel aan te prijzen en bijna mee naartoe te sleuren of rickshawdrivers die je bijna omver rijden om je mee te nemen) er meer dan overactief zijn. Had me dan ook voorgenomen om er niet te lang te verblijven. Bij aankomst op de luchthaven een taxi gedeeld met een Roemeens meisje dat enkele jaren in Duitsland woonde. Na incheck in t guesthouse terug met haar afgesproken om aan het Nahargarh fort (tiger fort) dat vanop een rots de stad overkijkt te genieten van de zonsondergang. We waren wat te laat om het fort zelf nog te bezoeken, maar er toch op een rustige manier een eerste kijk op de stad te krijgen. De oude - roze - stad zelf ligt volledig ommuurd in het centrum van Jaipur en de meeste guesthouses en restauranten enz. liggen vooral daarbuiten omringd door ongelooflijk hectisch verkeer. Mijn enige volledige dag die ik in Jaipur zou doorbrengen dan toch besloten om alle vervoersaanbiedingen af te slaan en een stevige wandeling te maken van aan het guesthouse tot in het oude gedeelte... wat op zijn minst gezegd interessant maar vooral erg vermoeiend was... niet zozeer voor de benen maar dan vooral voor het afslaan van alle offers on the road. Ik denk dat als ik op alles had moeten ingegaan zijn ik tot op geen 2 meter van het guesthouse zou geraakt zijn. Maar intussen heb ik toch al een beetje een olifantenlaagje opgebouwd (hoewel het hier het ergste 'lastigvallen' is dat ik al heb meegemaakt) en ben geraakt waar ik naar op zoek was: de Jantar Mantar in het oude stadscentrum. Dit is een openlucht observatorium waarvan de naam letterlijk betekent: instrumenten om de harmonie van de hemel(licham)en te meten. En eigenlijk was het best wel indrukwekkend. Reuzegrote zonnewijzers in marmer die ongelooflijk gedetailleerd de juiste tijd aanduiden en daarbij nog een heel aantal andere dingen laten aflezen. Ander tot in de puntjes juiste instrumenten die de stand van de sterren op elk moment aangeven, een 'astrologische kaart' kunnen opbouwen voor elke nieuwe geboorte enz... was echt wel de moeite! Bij het binnengaan daar had ik een Ier aangesproken om samen een gids te delen (want zonder gids kan je totaal niet begrijpen wat welk instrument juist doet of toont). Eoin (Owen) had zich toch een rickshaw voor de namiddag toegeeigend en ik moet toegeven dat na mijn wandeling van zo'n 3 uurtjes, blootgesteld aan alle die indiers die altijd wel iets in de aanbieding hebben, of een praatje willen slaan of je aanstaren alsof je van mars komt, toch in de verleiding was gekomen in te gaan op Eoin's aanbod om samen met hem nog een paar andere dingen te gaan bezoeken, wat we dus ook gedaan hebben. En ik moet zeggen dat Eoin volgens mij de beste en vooral eerlijkst rickshaw-driver eruit heeft aan de haak geslagen. Een supergoeie gids, heel eerlijk over waar we best wel en niet langs binnengingen, wie we best wel of niet donaties gaven, geen winkels die we zeker moesten bezoeken enz... hij heeft Eoin op een bepaald moment zelfs even met de rickshaw laten rijden. Kortom een supergast!!! (voor diegenen die ooit in Jaipur vervoer of een gids nodig hebben: Momo - 9829163820). We zijn in onze rondrit nog langs het city palace gekomen (waar we niet binnen zijn gegaan), the palace of the winds, het waterpalace en tenslotte de Hanumantempel waar we - inderdaad ter zegening van de reis - de vele apen die op de heuvel rondslingerden voorzien hebben van wat bananen en onszelve gedompeld in een Puja. De Saddhu's in de tempel vertelden ons dat alle apen die over heel de stad verspreid zitten tegen de avond allemaal naar deze heuvel komen.. en dat zijn er kleine 1000tal! Moet wel zeggen dat we daarop niet gewacht hebben. Apen zijn soms grappig, soms schattig maar kunnen soms ook heel erg gemeen zijn... Erna nog een bezoekje gebracht aan een tapijtenweverij waar we konden zien hoe ze zulke tapijten met de hand weven... een zeer arbeidsintensief werkje: 2 mannen werken dagelijks gedurende 2 maanden tegelijkertijd om 1 tapijt klaar te krijgen. En absoluut kwaliteit af te leveren... voor de tapijtenliefhebbers onder ons.. ik denk dat ik het kaartje nog wel ergens heb en ze kunnen alles verschepen naar Belgie if we want ;-)
De dag erna begon op verschillende plaatsen in Rajasthan het 'Gangaur-festival', een festival waarbij de godin Gauri vereerd wordt door de getrouwde vrouwen die een zegening vragen voor hun mannen voor een lang en gezond leven en vooral door de niet gehuwde vrouwen die een zegening vragen om een goeie man aan de haak te slaan. 's middags terug Momo gecontacteerd die ons door een wirwar van mensen (heel veel indiers van de kleine dorpjes buiten Jaipur komen voor dit festival naar de stad), rickshaws, auto's, bussen, brommers op een superstrategische plek heeft gebracht: net voor de ingang van het city palace vanwaar een parade zou vertrekken. de hele stad is op dat moment gekleurd in de prachtigste kleuren die je je kan voorstellen! Alle vrouwen hebben echt hun mooiste sari's aan en hebben overal waar kan juwelen aan. Echt wel een prachtig kleurenspel. Grappig ook hoe de mensen van het platteland zo verwonderd naar je kunnen kijken. Zo was een gezinnetje dat echt ongeveer een kwartier op een halve meter van me af naar me was aant staren alsof ik een marsvrouwtje was dat net voor hun ogen op aarde was neergedaald... Begon me op een bepaald moment een beetje ongemakkelijk te voelen maar uiteindelijk bleek het echt een superlief gezinnetje dat geen woord Engels sprak natuurlijk en heel erg verlegen was... Zulke ontmoetingen laten je dan onmiddellijk de minder leuke vergeten...
Na de parade en na ons een weg door de massa gebaand te hebben naar ons ontmoetingspunt met Momo stond er alweer een treinreis op het programma> Intussen had Eoin besloten om dezelfde trein te nemen naar Udaipur waar ik met Marie, Charles en Jeremy had afgesproken... en dat relaas van de trein hebben jullie al kunnen lezen in een van de vorige berichtjes.