Monday 9 April 2007

Jaisalmer..

met de kameel de woestijn in of... het bed houden??
Na een... jaja busrit from hell aangekomen midden in de woestijn in zo'n 40 graden celcius. De belofte van een rechtstreekse bus van zo'n 12 uren is uiteindelijk uitgedraaid in een uitputtende reis van 2 bussen en a whole lot of wachttijd en een uiteindelijke aankomst na 17 uren... Resultaat: iedereen ziek bij aankomst in Jaisalmer.. iedereen behalve ikzelve, op dat moment toch. Jaisalmer ligt midden in de woestijn en is een stad die gebouwd is rond een fort in zandsteen die erboven uittorent. Heel warm en heel droog en even wennen. Na een dag echt slapen en nietsdoen was de bug uit iedereen lichaam verdwenen maar hadden ze zich allemaal in dat van mij verzameld.. niet overgeven, geen diaree maar overal waar je pijn kan hebben pijn, een stevige hoofdpijn en vooral redelijk wat koorts.. Uiteindelijk dan toch naar de dokter gegaan want nadat ik toch even de papieren bekeken had van de tropische ziektenafdeling van het ziekenhuis bleek dat dat net de symptomen voor malaria waren... Even een klein stressmomentje dus dat gelukkig na een dikke twee uren alweer met goed nieuws verteerd was. Malariatest gedaan maar negatief dus toch een serieuze buikbug die met antibiotica moest bestreden worden. We hadden normaal gezien een tocht van 2 dagen met de kameel de woestijn in geregeld maar ik heb de rest laten gaan en ben wijselijk in de goede handen van onze guesthouse-eigenaars gebleven. Een paar lieve gasten die het goede zorgen idee soms iets te letterlijk namen maar het me uiteindelijk goed naar mijn zin hebben gemaakt. Heb wel eerst even duidelijk moeten maken dat ik echt geen massage nodig had (aan elk van hen zo'n paar keer ;-)) en dat het in Belgie niet de normaalste zaak van de wereld is om aan polygamie te doen... Maar ze begrepen het snel en hebben het gehouden met me bijtijds van de nodige thee te voorzien. Van de geneugten van Jaisalmer heb ik dus niet echt kunnen genieten en heb mijn tijd vooral doorgebracht op de rooftop van het guesthouse een boek lezend dat ik van Eoin had meegekregen (te gek boek trouwens: Mr Nice van Howard Marks). Heb het nog net aangekund een kleine wandeling door een stukje van het stadje te maken maar daar is het voor mij spijtig genoeg bij gebleven... next time dan maar he...
Na terugkomst van de anderen uit de woestijn dan afscheid genomen van Eoin die zijn reis van daaruit verderzette naar China en met de drie Walen de bus opgegaan richting Pushkar, onze laatste halte samen en de laatste in Rajasthan.

Udaipur.. sprookje van 1001 nachten

Na een hectische kennismaking met Rajasthan in Jaipur en de dus zo goed als slapeloze treinreis (met indiers met losse handjes...) aangekomen in Udaipur. Verwachtte een zwerm van touts en taxi - en rickshawdrivers op het perron maar niets van dat alles... Was superverbaasd maar vooral erg opgelucht dat er niet een horde schreeuwende indiers om me heen stond op nuchtere maag... Met Eoin een rickshaw genomen en op weg naar het guesthouse waar ik met de Belgen had afgesproken. Onderweg trakteerde de driver ons zelfs op een Chai die op dat moment best wel welkom was. Blijkbaar trekt Eoin de goeie 'helft' van de drivers aan als ie ergens komt...
De rit door Udaipur naar het guesthouse gaf me eigenlijk al dadelijk een ander gevoel over de stad dan ik bij Jaipur had. Heel relaxed, niet overcrowded eigenlijk redelijk zen... Ook het guesthouse gaf volledig dat beeld weer. Een prachtige view over het meer dat centraal in de stad ligt. Errond liggen ongelooflijk prachtige witte paleizen en haveli's (oude handelshuizen) en in het midden ligt het vroegere zomerpaleis van de Mahardja. Kortom eigenlijk best wel een beeld uit 1001 nachten en een plek om heerlijk tot rust te komen! T was te gek om de Belgen terug te zien en we begonnen echt wel al uit te groeien tot een echte 'reizigersgroep'... Marie, Charles en Jeremy de Walen, Thierry nog een Waal, Eoin de Ier, Sarah de Amerikaanse en ikzelve als Vlamingske... Eigenlijk best wel te gek!
In Udaipur eigenlijk veel tijd genomen om te relaxen. Ben erachter gekomen dat ik eigenlijk niet hou van te snel te reizen en overal maar even te blijven... maar aangezien ik voor de eerste keer in mijn reis een bepaalde datum heb dat ik in nepal moet zijn is het wel even wennen om echt via plan te leven... Maar we nemen het hoe het komt en in Udaipur was dat heel erg gemakkelijk. Heb er vooral veel gerust en vrijblijvend wat rondgewandeld. Geen te grote bezoeken gebracht, alleen deze keer wel aan het city palace en dat was absoluut de moeite. Voor diegenen die dromen van een romantisch huwelijk in een sprookjespaleis kunnen hier terecht (echt! maar het prijskaartje dat eraan hangt zou ik niet willen zien). En hoewel we maar een klein landje zijn... blijkbaar zijn we doorheen heel india heel bekend voor ons Belgische glaswerk (had dat al verschillende keren in het zuiden te horen gekregen.. wist ik veel) maar hier in de paleizen vind je er dus heel veel van! Toch even een trotse vibe door mijn lijf... hoewel ik moet toegeven dat ik de eerste keer toen ik erover hoorde niet goed wist waarover ze t juist hadden ;-)
Ook in Udaipur was het Gangaurfestival nog in volle gang en heeft er zelfs nog een drietal dagen langer geduurd. Elke dag tegen een uur of 17.00 - 18.00 kon je zien hoe de vrouwen in hun mooiste outfits aan de Ghats (de trappen die het meer ingaan) idols (poppenvormen) van Gauri aanbidden en decoreren en daarna boven hun hoofd in stoetvorm naar de tempels dragen. En elke avond ging dat dan gepaard met vuurwerk.
Als avondbezigheid kon je ook in zowat elk restaurant op hun rooftop naar Octupussy van James Bond gaan kijken omdat dat opgenomen is in verschillende van de paleizen in Udaipur.. Heb een poging gedaan maar het feit dat de band zo dikwijls gedraaid is en ze in de keuken Indische muziek in hoge frequentie prefereerden ging het mij toch een beetje voorbij... Soit, ze zijn er alleszins nog steeds heel erg trots op... als t maar verkoopt he ;-))
Enniewee, na een aantal dagen relaxen en 'sightseeing' in Udaipur bus geboekt naar Jaisalmer dat aan de rand van de Thar woestijn ligt... Ik probeer een van de komende wat foto's op te laden omdat dat meer zegt dan de verhalen die ik hier neerschrijf maar kan niet beloven dat dat zal lukken....

Jaipur, 'de poort' van Rajasthan

Rajasthan, een sprookjesachtig maar ook hard deel van India dat vele gezichten heeft... Omdat ik langer in het zuiden gebleven ben dan gepland had ik maar zo'n 2 kleine weekjes om deze streek te ontdekken. Daardoor heb ik het ook gehouden bij enkele voor de hand liggende - en daarmee gepaard gaande toeristische - plekken. Mijn eerste beeld is daardoor misschien een beetje vertekend want hoewel de kleuren, de omgevingen, de paleizen van de Mahardja's en de forten, de woestijn etc prachtig zijn had ik het een beetje moeilijk met het wegdenken van alle toeristische winkeltjes, guesthouses en restauranten om al dat moois in zijn volle glorie te kunnen zien... Begrijp me niet verkeerd, ik heb ervan genoten maar heb alleszins weer een nieuwe reden om terug naar India te komen: het ontedekken van het 'off the beaten track' Rajasthan. Wat ook wel een kleine aanpassing heeft gevergd was inderdaad de grotere hecticiteit en aggressiviteit in het noorden wat vooral in Jaipur echt te voelen was, mijn aankomsthaven in dit deel van India. Jaipur wordt niet voor niets de poort van Rajasthan genoemd: om dit deel van India te bezoeken passeer je vaak door deze stad - die ook wel de pink city wordt genoemd. Spijtig genoeg betekent dat ook dat de stad niet veel moet doen om toeristen aan te trekken. De vele historische (en nog steeds overweldigende) monumenten zijn redelijk verwaarloosd en de grote stroom toeristen maakt ook dat de 'touts' (mensen die je constant aanspreken om je het beste restaurant, guesthouse, winkel aan te prijzen en bijna mee naartoe te sleuren of rickshawdrivers die je bijna omver rijden om je mee te nemen) er meer dan overactief zijn. Had me dan ook voorgenomen om er niet te lang te verblijven. Bij aankomst op de luchthaven een taxi gedeeld met een Roemeens meisje dat enkele jaren in Duitsland woonde. Na incheck in t guesthouse terug met haar afgesproken om aan het Nahargarh fort (tiger fort) dat vanop een rots de stad overkijkt te genieten van de zonsondergang. We waren wat te laat om het fort zelf nog te bezoeken, maar er toch op een rustige manier een eerste kijk op de stad te krijgen. De oude - roze - stad zelf ligt volledig ommuurd in het centrum van Jaipur en de meeste guesthouses en restauranten enz. liggen vooral daarbuiten omringd door ongelooflijk hectisch verkeer. Mijn enige volledige dag die ik in Jaipur zou doorbrengen dan toch besloten om alle vervoersaanbiedingen af te slaan en een stevige wandeling te maken van aan het guesthouse tot in het oude gedeelte... wat op zijn minst gezegd interessant maar vooral erg vermoeiend was... niet zozeer voor de benen maar dan vooral voor het afslaan van alle offers on the road. Ik denk dat als ik op alles had moeten ingegaan zijn ik tot op geen 2 meter van het guesthouse zou geraakt zijn. Maar intussen heb ik toch al een beetje een olifantenlaagje opgebouwd (hoewel het hier het ergste 'lastigvallen' is dat ik al heb meegemaakt) en ben geraakt waar ik naar op zoek was: de Jantar Mantar in het oude stadscentrum. Dit is een openlucht observatorium waarvan de naam letterlijk betekent: instrumenten om de harmonie van de hemel(licham)en te meten. En eigenlijk was het best wel indrukwekkend. Reuzegrote zonnewijzers in marmer die ongelooflijk gedetailleerd de juiste tijd aanduiden en daarbij nog een heel aantal andere dingen laten aflezen. Ander tot in de puntjes juiste instrumenten die de stand van de sterren op elk moment aangeven, een 'astrologische kaart' kunnen opbouwen voor elke nieuwe geboorte enz... was echt wel de moeite! Bij het binnengaan daar had ik een Ier aangesproken om samen een gids te delen (want zonder gids kan je totaal niet begrijpen wat welk instrument juist doet of toont). Eoin (Owen) had zich toch een rickshaw voor de namiddag toegeeigend en ik moet toegeven dat na mijn wandeling van zo'n 3 uurtjes, blootgesteld aan alle die indiers die altijd wel iets in de aanbieding hebben, of een praatje willen slaan of je aanstaren alsof je van mars komt, toch in de verleiding was gekomen in te gaan op Eoin's aanbod om samen met hem nog een paar andere dingen te gaan bezoeken, wat we dus ook gedaan hebben. En ik moet zeggen dat Eoin volgens mij de beste en vooral eerlijkst rickshaw-driver eruit heeft aan de haak geslagen. Een supergoeie gids, heel eerlijk over waar we best wel en niet langs binnengingen, wie we best wel of niet donaties gaven, geen winkels die we zeker moesten bezoeken enz... hij heeft Eoin op een bepaald moment zelfs even met de rickshaw laten rijden. Kortom een supergast!!! (voor diegenen die ooit in Jaipur vervoer of een gids nodig hebben: Momo - 9829163820). We zijn in onze rondrit nog langs het city palace gekomen (waar we niet binnen zijn gegaan), the palace of the winds, het waterpalace en tenslotte de Hanumantempel waar we - inderdaad ter zegening van de reis - de vele apen die op de heuvel rondslingerden voorzien hebben van wat bananen en onszelve gedompeld in een Puja. De Saddhu's in de tempel vertelden ons dat alle apen die over heel de stad verspreid zitten tegen de avond allemaal naar deze heuvel komen.. en dat zijn er kleine 1000tal! Moet wel zeggen dat we daarop niet gewacht hebben. Apen zijn soms grappig, soms schattig maar kunnen soms ook heel erg gemeen zijn... Erna nog een bezoekje gebracht aan een tapijtenweverij waar we konden zien hoe ze zulke tapijten met de hand weven... een zeer arbeidsintensief werkje: 2 mannen werken dagelijks gedurende 2 maanden tegelijkertijd om 1 tapijt klaar te krijgen. En absoluut kwaliteit af te leveren... voor de tapijtenliefhebbers onder ons.. ik denk dat ik het kaartje nog wel ergens heb en ze kunnen alles verschepen naar Belgie if we want ;-)
De dag erna begon op verschillende plaatsen in Rajasthan het 'Gangaur-festival', een festival waarbij de godin Gauri vereerd wordt door de getrouwde vrouwen die een zegening vragen voor hun mannen voor een lang en gezond leven en vooral door de niet gehuwde vrouwen die een zegening vragen om een goeie man aan de haak te slaan. 's middags terug Momo gecontacteerd die ons door een wirwar van mensen (heel veel indiers van de kleine dorpjes buiten Jaipur komen voor dit festival naar de stad), rickshaws, auto's, bussen, brommers op een superstrategische plek heeft gebracht: net voor de ingang van het city palace vanwaar een parade zou vertrekken. de hele stad is op dat moment gekleurd in de prachtigste kleuren die je je kan voorstellen! Alle vrouwen hebben echt hun mooiste sari's aan en hebben overal waar kan juwelen aan. Echt wel een prachtig kleurenspel. Grappig ook hoe de mensen van het platteland zo verwonderd naar je kunnen kijken. Zo was een gezinnetje dat echt ongeveer een kwartier op een halve meter van me af naar me was aant staren alsof ik een marsvrouwtje was dat net voor hun ogen op aarde was neergedaald... Begon me op een bepaald moment een beetje ongemakkelijk te voelen maar uiteindelijk bleek het echt een superlief gezinnetje dat geen woord Engels sprak natuurlijk en heel erg verlegen was... Zulke ontmoetingen laten je dan onmiddellijk de minder leuke vergeten...
Na de parade en na ons een weg door de massa gebaand te hebben naar ons ontmoetingspunt met Momo stond er alweer een treinreis op het programma> Intussen had Eoin besloten om dezelfde trein te nemen naar Udaipur waar ik met Marie, Charles en Jeremy had afgesproken... en dat relaas van de trein hebben jullie al kunnen lezen in een van de vorige berichtjes.

Saturday 7 April 2007

Let's 'party' in Bangalore

Na een lokale bus van zo'n 5 uurtjes vanuit Puttaparthi aangekomen in Bangalore waar ik eerst op het station mijn trein voor Rajasthan (van Jaipur naar Udaipur) ben gaan boeken om te vermijden dat ik weer op een wachtlijst zou staan en daarna een lokale bus in Bangalore zelf genomen, dit keer naar MG road (meer het expat en Westerse gedeelte van de stad). Had besloten dat ik voor de eerste keer deze trip een nachtje in een iets meer 'luxueuse' omgeving wilde doorbrengen en om ook vooral een van de dingen waarvoor Bangalore eigenlijk bekend is te ontdekken: het 'uitgaansleven'. Ingecheckt in hotel, superzuivere slaapkamer met handdoeken, zeepjes, en tv!!... zo lang geleden.. lekkere douche genomen en eerst een tijdje friends gekeken wat zalig was eigenlijk... Daarna even 'stad' in om emails te checken en dan om een goeie pint te gaan drinken (in Puttaparthi is geen alcohol te verkrijgen....). Probleem as ever als je als meisje alleen reist is dat je beter niet in je eentje over de straten ronddoolt als het donker is dus ook dit keer leek het alsof mijn idee om iets te gaan drinken 's avonds in het water zou vallen.. Dus dan maar rond 17.00 (een goed uur voor een aperitief toch he??) in de internetshop gevraagd waar ik een biertje kon drinken en op aanwijzing van hen terechtgekomen in een bar waar.. .indeed bijna 100% van de aanwezigen indische mannen waren en ik er naast mezelf nog ongeveer 2 vrouwen kon tellen... een zeer bekend beeld in India... maar dit keer weerhield het me niet om toch te genieten van een frisse pint. Achteraan me aan een 'toogje' gezet aan de pooltafels en dat bleek uiteindelijk een goeie plek te zijn.
Laat me zeggen dat ik daar de tot nu toe enige geflipte echte Indische griet met 'ballen aan haar lijf' tegen ben gekomen. Ze was er aan het poolen - op zich al iets erg vrijpostigs voor een Indische vrouw - bier aan het drinken - sowieso voor de echte Hindu-Indier verboden en heeeeeeel erg vrijpostig voor een Indische vrouw - gekleed in nauwaansluitende jeans en een mini-topje - jajaja nog veeeeeelll feller vrijpostig voor een Indische vrouw - en een ongelooflijk grote mond, kortom een totaal niet alledaags tafereel. Ze begon met mij te praten en voor ik het wist stond er mij weer een nieuwe belevenis te wachten en moet zeggen dat ik wel zin had in een nieuw avontuur. Na enkele biertjes heeft ze mij (en een vriend van haar die in Bangkok woont en ze enkel avonden ervoor had leren kennen) met haar auto meegenomen voor een 'drive' around the city en een stapje in de wereld. Kan je vertellen dat de autorit niet bestemd was voor de 'faint-hearted' onder ons en een waar staaltje van 'ik ben de baas op de weg'! Geen enkel verkeerslicht of -teken volgend, alles en iedereen die in de weg stond of reed van de baan duwend en toeterend aan snelheden die je je niet kan voorstellen op een hectische verkeersbaan in bangalore... Uiteindelijk blij dat ik toch levend uit de auto ben geraakt kwamen we aan in een 'members only' bar in een shopping center (Bangalore is het IT centrum van India en ook een van de meest Westerse steden van het land met ware shopping malls met Westerse winkelketens enz...). Het uitgaansleven in Bangalore schijnt super te zijn maar blijkbaar begint het tegen een uur of 18.00 en alles sluit tegen 23.00u 24.00u... Ja, moeders en vaders, zoals in uwen tijd he...
Soit, moeilijk om uit te leggen hoe de bar eruit zag want het was een soort ouderwetse loungebar met houten deuren met glas (aan de deur wachters in een vrij grappige traditionele outfit), binnen vele tafels met houten banken bekleed met fluweel, en een aantal staantafeltjes... Dit zou een van de hippe bars van Bangalore moeten zijn... In de auto heeft het meisje (ben haar naam spijtig genoeg kwijt) zich trouwens in een nog nauwer aansluitend rokje gehesen dat net tot onder haar gat kwam... moet je niet vragen... De muziek in de bar was een combinatie van hip hop en commerciele house... Daar nog een stuk of 2 biertjes gedronken en toen was het er al afgelopen... Soit.. ik verkort het hier allemaal een beetje want het was echt een superrare maar te gekke ervaring die moeilijk op papier te zetten is...Die griet had zo'n grote mond en dacht echt dat ze de knapste en sexieste ter wereld was... ze was vol van haarzelf (in de bar ervoor heeft ze nog een groep kerels uitgedaagd om voor geld een spel snooker te spelen dat ze dan ook nog gewonnen heeft!!) en zei dat dan ook in ongeveer elke 3de zin die eruit kwam... not really my kind of people maar als belevenis te gek!!!
Erna wilde ze nog ergens een hapje gaan eten, maar met haar ideeen en rijstijl en met mijn vlucht van de ochtend erna in gedachten toch terug naar het hotel gegaan waar ik nog even genoten heb van wat ouderwets televisiekijken...
Na Puttaparthi was dit dagje Bangalore een hele omschakeling maar was terug klaar om een nieuw hoofdstuk te beginnen. Beetje met pijn in het hart weg uit het zuiden (waar ik zeker nog terug naartoe wil!!) en op naar het noorden. Jaipur (Rajasthan) om mee te beginnen.

Spirituele weg op in Puttaparthi

Ja, foei, I know.. heb jullie verwaarloosd de laatste weken dus hierbij terug wat nieuws om jullie dagelijkse sleur te doorbreken... Getting back to where I left off... damn is alweer ver in het geheugen en intussen weeral vanalles meegemaakt en gezien. Ik doe mijn best om terug te gaan naar zo'n maand geleden toen ik (op 12 maart) om 5u30 's ochtends aankwam in Sai Baba's geboorteplaats Puttaparthi... Ook de plek waar de grootste ashram voor zijn volgelingen is. En niets kon meer verschillend zijn van een 'puta party' ;-)
Ik ga niet uitweiden over Sai Baba zelf en zijn ideeen enzovoorts.. heb een link toegevoegd voor de geinteresseerden 'Sai Baba voor beginners'. Na een aantal uurtjes slaap na aankomst op weg voor mijn eerste 'intrede' in de ashram. Had op voorhand besloten om niet in de ashram zelf te verblijven om zo toch een beetje 'vrijheid' te bewaren. De accommodatie in de ashram is welliswaar heel goedkoop maar je moet er minstens met 1 persoon een kamer delen (en als je met al je bagage zit is dat niet altijd zo safe denk ik dan - hoewel misschien fout gedacht van mij want de ashram zelf is superveilig), verder hang je ook vast aan de uren van 'opening en sluiting' van de poorten. 'S ochtends is dat niet zo'n probleem aangezien de poort open gaat rond 4u30 maar 's avonds moet iedereen binnen zijn om 21.00u ten laatste en moeten ook de lichten gedoofd zijn (overal - ook in de kamer... dus oogjes dicht en snaveltjes toe om 21.00u) en je mag er NERGENS roken - Sai Baba heeft er een absolute hekel aan (sorry mams, ben er dus nog altijd niet mee gestopt)...
Soit, had een guesthouse (ook goedkoop en superclean) op zo'n 5 minuutjes wandelafstand van de ashram. Goed bedekt met lange broek, tuniek tot aan de knieen met lange mouwen ashram binnen...en binnen de 5 minuten terug buiten want voor de zekerheid toch even wat info gaan vragen aan de ingang en blijkbaar moest ik ook nog een sluier/sjaal dragen... niet over mijn hoofd of zo maar over mijn schouders (die wel al bedekt waren maar toch)... terug naar de kamer dus en ditmaal 'volledig gekleed' (in zo'n 35 graden) terug naar de ashram. Spijtig genoeg is het overal in de ashram verboden om foto's te nemen dus zullen jullie het moeten doen met een beschrijving die hopelijk een beetje weergeeft hoe het er daar uitzag. Deze ashram is een hele grote en is bijna een dorp in een dorp. Er zijn vele grote woonblokken voor de accommodatie van Baba's volgelingen (voor zover ik kan inschatten en gezien heb het grootste percentage indisch - let's say 80% - en de rest Westerlingen). Verder zijn er 3 of 4 canteens waar je verschillende soorten eten kan vinden. Er is zelfs een 'shopping mall', een bank, internet en telefoonfaciliteiten enkel parkjes, enz.... Centraal is natuurlijk de Mandir, de grote tempel waar je aan de Darshan (de verschijning van een godheid - in dit geval Sai Baba) en de Bahjans (de gezangen voor de godheden) kan deelnemen. De Mandir lijkt op een grote carroussel (zo een grote met de paarden en palen...) met veel lichtblauw, lichtroze en wit, goud en tirelantijntjes... kortom vrij kitch, zoals vele andere gebouwen in en buiten de ashram... blijkbaar volledig volgens de stijl waarvan Baba houdt.. voor mij leek het wel een beetje een soort spiritueel pretpark. Na een eerste wandeling door de ashram besloten om de dag erna deel te nemen aan de eerste Darshan en Bahjans van de dag... er zijn er zo 2... en je kan kiezen vanaf welk punt je deelneemt. De eerste begint al rond 5u 's ochtends en jaja, de dees hier was op post early in the morning (na zelfs een half uurtje yoga om de ervaring compleet te maken ;-)) In de ashram is alles voor mannen en vrouwen volledig gescheiden (zelfs in de canteens eten de mannen en vrouwen volledig gescheiden en je mag enkel samen een kamer hebben als je kan bewijzen dat je getrouwd bent) en dus ook voor de darshan en bahjans is dat hetzelfde. Aan de ingang verzamelen de vrouwen voor de Ganesha (de olifantgod) tempel en de mannen iets verder aan de Mandir. Verzamelen betekent slippers ergens aan de kant leggen en dan 'Puja' doen voor en rond de tempel (Puja is de verering van de godheid of -heden en iedereen doet dat een beetje op zijn of haar manier: enkele keren rond de tempel gaan, soms op de grond gaan liggen na elke ronde of een paar keer buigen of door de knieen zakken of...) en dan in rijen en kolommen op de grond gaan zitten. Alles wordt in goeie banen geleid door de 'sheva's' die dienstdoen als de 'ashrampolitie'. Indeed, vrouwelijke sheva's voor de vrouwen en mannelijke sheva's voor de mannen. De vrouwelijke sheva's zijn allemaal gekleed in sari maar met een scoutsachtig geel met oranje sjaaltje rond hun hals en een id-kaartje, de mannelijke volledig in wit met een lichtblauwachtig sjaaltje rond de nek. In goeie banen geleid wil zeggen het zeer strenge en strikte oog van sheva's: de rijen moeten 'kaarsrecht' zijn, elk stukje huis moet quasi bedekt zijn, geen schoeisel in de buurt, en geen handtassen of eender wat... en anders krijg je heel hard naar je voeten... moet zeggen dat ik in het begin bijna schrik had van deze vrouwen. Iedereen gaat na zijn of haar Puja in rijen en kolommen zitten en wacht, mediteert... Op een bepaald moment (ik gok een dik half uur later) staan de alle vrouwen die daar al verzameld hebben recht en maken in processie-vorm al zingend een volledige toer rond de Ganesha-tempel en de Mandir. Er zijn enkele vrouwen vooraan die met een paar instrumenten de gezangen begeleiden en een paar voorzangers, de rest zingt dan elke strofe na. Alle goden worden aanzongen in het Hindi dus behalve de godennamen (oa Govinda, Ram, Krishna, Sai Baba, Shiva enz) voor mij niet te verstaan dus moest me beperken in actieve begeleiding in het meeklappen. De hele processie wordt aan weerskanten begeleid door de sheva's die ook hier weer de vorm en rechtlijnigheid in de hand houden. Heb er ook helemaal in het begin keihard naar mijn voeten gekregen omdat ik voor de processie mijn slippers aanhad die ik dus onderweg ergens aan de kant heb moeten 'gooien' voor ik wellliswaar mijn eigen plaats in de rij terug kon innemen. Hoewel voor de eerste keer een rare belevenis (scepticus die ik toch ook wel ben) vond ik dat wandelen en zingen en klappen op dit vroege uur nog wel iets hebben... De stoet mannen volgt trouwens na de stoet vrouwen als ik t goed gezien heb en zij doen exact hetzelfde.. Na de toer rond de tempel en Mandir (weer een dik half uur later denk ik) neemt iedereen zijn slippers en kussentje (dat ik dus niet had maar later wel goed verstond waarom iedereen dat had) en gaat naar de respectievelijke ingangen voor mannen en vrouwen. Daar opnieuw de slippers aan de kant en opnieuw in rijen en kolommen gaan zitten. Onderweg zijn er nog meer vrouwen bij de processie gekomen en ook hier bij het rijen vormen komen er meer en meer vrouwen bij (je kan dus ook gewoon het eerste deel skippen en vanaf hier of later inspringen maar dus hoe vroeger, hoe meer kans je hebt om vooraan in de Mandir te komen zitten). Na ook hier weer een dik half uur tot uur gewacht te hebben (jaja, de kont begint dan een beetje te slapen) moet iedere eerste persoon een nummertje nemen uit een doos en volgens die volgorde mogen de rijen de Mandir binnen. Iedereen wil natuurlijk zo snel mogelijk binnen want dan hebben ze meer kans om Sai Baba recht in de ogen te kijken (waar t iedereen hier om gaat). Dan na door met een metaaldector onderzocht te zijn de reusachtige carroussel binnen waar opnieuw iedereen in rechte lijnen en kolommen gaat zitten... en yep weer zo'n half tot een uur. Starting to know waar die kussentjes goed voor zijn! De massa mensen groeit aan en aan en de Mandir zit eigenlijk bijna vol tegen het moment dat er trompetten beginnen te schallen, een gong wordt 'beslagen' en er enkele gebeden door een microfoon schallen. Sai Baba is in zijn auto 'gestapt' en begint zijn toer in de Mandir (de man doet dit dus niet meer te voet en door alle mensen want is zo'n 81 jaar en niet meer goed te been - zit in een rolstoel). Iedereen rondom mij doet alles om in de eerste plaats oogcontact te hebben met hun god of toch alleszins om hem te zien. Wanneer hij voor de ingang van de tempel in de Mandir komt, komt hij met rolstoel uit de auto en gaat binnen in zijn tempel om zijn Puja te doen. (Een van de keren stond hij op uit zijn rolstoel om ondersteund door zijn helpers te voet de tempel binnen te gaan en iedereen rondom mij bezweek bijna onder de emoties... sommigen begonnen te huilen, met de handen in de lucht te juichen, klappen... rare toestanden en ervaring...). Wanneer hij binnen is beginnen de Bahjans ongeveer een kwartiertje, half uurtje later: er wordt dan gedurende een goed half uur weer gezongen met voorzangers en muzikanten vooraan een volle Mandir die nazingt... best wel een geladen ervaring.. zelfs voor een 'non-believer' als mezelf! Toch enkele kriebels die dan over je vel gaan. Op een gegeven moment terug trompetgeschal en de gong, Baba komt buiten, gaat in zijn auto en keert door het volk terug naar zijn verblijf. Hierna verlaat iedereen de Mandir en rond 9u45 is de eerste 'ronde' gedaan. De hele sessie wordt 's namiddags nog es overgedaan van ongeveer 13u30 tot 18u00. Ik moet eerlijk zijn dat ik ertoe geraakt ben om 2-maal 's ochtends het hele ritueel mee te doen, erna nog 1 keer vanaf de Mandir dus niet meer de processie en het lange wachten ervoor - enkel de darshan en de bahjans) en dan 's namiddag nog 2-maal ook enkel het Mandir-stuk. Not bad vind ik zelf voor een niet Baba-devotee. En ik ben nog steeds niet omgetoverd tot eentje, maar moet wel zeggen dat ik de sfeer en het gevoel errond best wel fijn vond. Ergens heel erg rustgevend en inspirerend.
Naast de ashram-bezigheden ben ik er nog een aantal fijne mensen tegengekomen door wie ik een Indische dokter ontdekt heb die elke avond op het dak van zijn hospitaal een gratis yoga sessie gaf (waar ik gretig aan deelgenomen heb) en een Argentijn die me heeft ingewijd in de beginselen van T'ai Chi... heerlijk! Verder een Nederlandse kerel ontmoet die met zijn moeder verhuist is naar Puttaparthi. Beide zijn hevige Sai Baba devotees en het was wel interessant om hun over hun ideeen over leven en dood te horen. Hij geloofde volledig in reincarnatie en was ervan overtuigd dat we elkaar in een vorig leven al es ontmoet hadden... Een Zuid-Afrikaanse Indische vrouw die me ook uitgenodigd heeft om haar te bezoeken in Zuid-Afrika... enz...
Moet zeggen dat ik na een weekje Puttaparthi weer een heel nieuwe ervaring rijker ben en ik volledig 'shanti' terug klaar was voor een nieuwe stap in mijn avontuur... Terug naar Bangalore waarna ik mijn-vliegangst -trotserend de lucht inga voor de ontdekking van Rajasthan (en het weerzien van Marie, Charles en hun pas gearriveerde maat Jeremi).